Dwa porody - każdy inny (cz. I)

Pisałam ostatnio, że boję się porodu - choć raczej nie bólu, a tego jak będzie przebiegał, bo tego przewidzieć się nie da. Niby mam dwa porody za sobą, ale to niczego nie zmienia - oba się bardzo różniły. Jeśli macie ochotę poczytać jak to było... zapraszam..

Poród nr 1

Upały okropne - było to chyba najbardziej gorące lato (o czym świadczy nawet fakt, że w szpitalu nie dawano rady zmierzyć temperatury elektronicznym termometrem, bo łapał tylko temperaturę powietrza). Do terminu jeszcze sporo czasu, ale na wszelki wypadek się spakowałam, bo wiedziałam, że dziecko już jest spore. Ponieważ w razie czego miałam wskazanie do cesarki, postanowiłam poczytać sobie w internecie o przygotowaniach. Wyczytałam, że najlepiej nie mieć pomalowanych paznokci i pozdejmować całą biżuterię - zwłaszcza pierścionki. Ale jak je zdjąć - skoro byłam cała spuchnięta?  A jak w szpitalu w razie potrzeby by je zdjęli? 

Coś mnie tknęło i cały wieczór moczyłam ręce, aż w końcu pierścionki zeszły. Wzięło mnie też na sprzątanie - ogarnęłam całą kuchnie, łącznie z umyciem podłogi.. na kolanach:) Złożyliśmy też łóżeczko. Poszłam spać jak zwykle - nic się nie dzieje. Wstałam, minął ranek - nadal nic się nie zapowiadało. 

Tak chyba koło południa rozmawiałam sobie z mężem, już nawet nie pamiętam na jaki temat, ale to było coś śmiesznego. Znacie takie powiedzenie "posikać się śmiechu"? Poczułam, że natychmiast muszę iść do łazienki... Siedzę i siedzę i dziwne bo nie mogę kontrolować tego co ze mnie leci... I sobie myślę - czyżby to wody odeszły? Ale tak, bez żadnych bóli... Dzwonię do koleżanki-pielęgniarki co robić. Poradziła, żebym jednak pojechała to sprawdzić, bo przy takim upale bardzo łatwo o jakąś infekcję.

Kierunek-szpital. Nadal nic nie boli, a ja nie chciałam spędzić wielu godzin w szpitalu. Miałam nadzieję, jak najdłużej wytrzymać w domu... Jeszcze strach - jaki lekarz mnie przyjmie?

Na Izbie Przyjęć przywitał mnie bardzo miły, zabawny lekarz - jakiś spoza miasta. Poza tym okazało się, że dopiero zaczął zmianę, więc humor miał rewelacyjny! Na początku żartował, że może mi się wydawało, w końcu to pierwsza ciąża.... ale w trakcie badania już był pewien, że wody jednak odeszły. Zresztą rzucił stwierdzenie, że nawet jakby nic się nie działo to musiałby mnie zostawić ze względu na moje opuchnięte nogi (nie byłam w stanie nawet japonek założyć). Na koniec zrobił jeszcze USG, przy okazji zakładając się z położną z jaką wagą maluszek przyjdzie na świat. 

Niestety(stety) bóli nadal nie było, więc położyli mnie na łózko, podłączyli pod KTG i podali oksytocynę.... Co chwilkę przychodziła do mnie położna i pytała czy już mnie coś boli? A ja kompletnie nic nie czułam.... Aż ona sama po dwóch godzinach zaczęła się niecierpliwić, bo niby już dawno coś czuć powinnam. W końcu zaczęłam się skupiać - bo może jednak coś czuję? Tak na upartego po 3 godz. zaczęłam czuć takie jakby delikatne ściąganie brzucha (jakby ktoś mi pasek o dziurkę przesunął)... Musiałam naprawdę się skoncentrować by to poczuć, ale jak spojrzałam na zegarek to takie uczucie pojawiało się co jakieś 4 min. Gdy pielęgniarka przyszła to mówię o co chodzi. A ona do mnie, że bóli to byłabym pewna, ale sprawdzi rozwarcie.... Okazało się, że już 7cm!

W tym czasie druga dziewczyna rodziła.. a ja w końcu zaczęłam czuć "bóle" co 2 min.... Piszę w cudzysłowu bo to można porównać do tego jakby ktoś naciskał mój brzuch przez jakieś 30-40 sekund, ale biorąc głęboki wdech przychodziła natychmiastowa ulga. Gdy przyszedł lekarz, okazało się, że rozwarcie jest pełne... a raz czy dwa poczułam inny rodzaj bólu.. Lekarz powiedział, że to bóle parte... Według mnie to raczej było spowodowane tym, że dziecko się już zsunęło i ucisnęło mi na jakiś nerw - nawet cała noga mi zdrętwiała, jakbym miała sparaliżowaną. Doktor spokojnie wytłumaczył, że mam przeć gdy poczuję "ból"... I to było najzabawniejsze... Bo wydawało mi się, że zaraz ból się zacznie, bo brzuch jakby się napinał i mówię do niego: "chyba zaraz będzie..... a jednak nie...." i tak chyba kilka razy. W końcu lekarz doszedł do wniosku, że on będzie mówił kiedy ma mnie boleć :)

Tą fazę wspominam najgorzej, bo nie czując tych bóli nie potrafiłam przeć. Niby wydawało mi się, że robię wszystko ok, ale nic z tego nie wynikało. W pewnym momencie tętno zaczęło zanikać, a mi się zrobiło słabo. Podano mi tlen.... Lekarz już chciał robić cesarkę, ale okazało się, że po prostu dziecko zeszło tak nisko, że KTG nie mogło uchwycić serca. Spięłam się (może po tym tlenie dostałam energii) i lekarz pomógł mi wypchnąć małego. 

Powiem Wam, że z porodu bólu nie pamiętam... ale szycie to koszmar, mimo znieczulenia. Ja mam jakieś dziwne poczucie "bólu" chyba...

Mam nadzieję, że Was nie zanudziłam... Chciałam od razu napisać od razu o drugim porodzie, ale chyba zostawię to na kolejną notkę... Druga opowieść będzie krótsza - obiecuję!

A jak to było u Was? Też miałyście przeczucie?